Γράφω, σβήνω, βουρκώνω, σκέφτομαι, ιδρώνω, θλίβομαι, βλέπω, αναρωτιέμαι, ψάχνω, διαβάζω, στεναχωριέμαι, θυμώνω, ντρέπομαι, απογοητεύομαι, πενθώ, οργίζομαι, μαραζώνω...
...ελπίζω να μη ξεχάσω,
...ελπίζω να μη ξεχάσουμε ξανά.
Θυμάστε (!) όλοι το ΔΕ ΞΕΧΝΩ που "κληρονομήσαμε" στα τετραδιάκια του Δημοτικού που οι περισσότεροι δεν βιώσαμε, αλλά κουβαλούσαμε μέσα στις σάκες, στις πλάτες μας για χρόνια; Που σιγά σιγά το "ντύσαμε" με κόλλες γλασέ και δε φαινόταν (~να είναι πιο όμορφα μας είπαν~), που έγινε μέρος της ζωής μας και το συνηθίσαμε, που στο τέλος το ξεχάσαμε; Ε, είναι εκεί από κάτω, το κρύψαμε μα υπάρχει και οι πληγές επουλώνονται, μα δε φεύγουν.
Χθες φτιάξαμε το δικό μας πεδίο μάχης, τη δική μας αυτοκαταστροφή, το δικό μας πόλεμο, τους δικούς μας νεκρούς, τις δικές μας μανάδες που πενθούν, ακόμη ένα~μα δικό μας δε ξεχνώ στο πρόσφατο παρελθόν, να δώσουμε και μεις παρακάτω.. ελπίζω να μην το "ντύσουμε" και αυτό.
Πάντα το 'λεγα..να πεθαίνουμε και όχι να σκοτωνόμαστε, μπορούμε;
