Αναχωρώ

Σε λίγες ώρες πετάω...

Όταν ήμουν μικρή και μέχρι πριν από λίγα χρόνια λάτρευα τα ταξίδια. Θυμάμαι πάντα μια αγαλλίαση όταν πλησίαζαν οι μέρες για ταξίδι, μια τρελή χαρά! Δεν θα ξεχάσω ποτέ το αίσθημα ενός συγκεκριμένου ταξιδιού, όπου η απογείωση άφησε πίσω πολλά κιλά από μένα. Καθώς και τα ταξίδια ρουτίνας ως φοιτήτρια τα οποία ήταν μες την τρέλα. Το υπέροχο αίσθημα του να βρίσκεσαι σε λίγες ώρες σε άλλες χώρες, άλλους "κόσμους". Εξακολουθώ να ζω για να ταξιδεύω και γι' αυτό όλο κάτι θα κανονίσω.

Τώρα όμως φοβάμαι...

Λίγες ώρες πριν την πτήση είμαι για λύπηση. Το ίδιο και αρκετός κόσμος γύρω μου. Με όποιον και να το συζητήσω δεν μου δίνει ούτε μια σταλιά θάρρος. Δεν μπορώ να κλείσω μάτι και είμαι σίγουρη κάθε φορά ότι έφτασε το τέλος του κόσμου για μένα. Το σκέφτομαι από δω, το σκέφτομαι από κει, τίποτα!

Τελικά κατέληξα πως...

Είναι σαφές ότι μεγαλώνοντας αντιλαμβανόμαστε καλύτερα την έννοια του κινδύνου και έχουμε περισσότερες φοβίες οι οποίες καταλήγουν όλες σε μια. Φοβόμαστε μην πεθάνουμε! Και όταν ζεις με τους φόβους σου, τότε απλά δεν ζεις. Η ειρωνεία είναι πως από τα τόσα πράγματα που δεν ξέρουμε ή δεν θα μάθουμε ποτέ, αυτό το ξέρουμε, όλοι θα την "κάνουμε". Άρα τζάμπα η αγωνία;

...και ότι...

Μάλλον είμαι πολύ εγωίστρια και δεν έχω εμπιστοσύνη σε κανένα. Γιατί αν ήμουν πιλότος, μια χαρά χαλαρή θα ήμουν τώρα. Γιατί θα ήμουν βέβαιη πως θα τα κατάφερνα μια χαρά. Αλλά είναι πολύ εγωιστικό να μην δείχνεις εμπιστοσύνη σε κανένα και να μην "αφήνεσαι". Ας κάνουν και αυτοί του δουλειά τους. Ας χαλαρώσουμε όλοι από τον αυταρχισμό που μας διακατέχει σε όλα. Από την άλλη βλέπουμε και ακούμε τόσα καθημερινά, αδίκως ανησυχούμε;

Κλείνοντας...Ας ετοιμάσω τη βαλίτσα μην τρέχω πάλι τελευταία στιγμή ως συνήθως και ας ανησυχήσω όταν θα υπάρχει λόγος. Τώρα πάω να ζήσω.

Υ.γ. Για όλα τα φιλαράκια που έχουν αυτούς τους "φόβους" και για μένα.