~20~04~

Δεν ήξερες το τέλος σου μα το 'γραφες με λάσπη,

σε τοίχους γκρι που πάλιωναν και στο ΄πλενε η βροχή.

Μουρμούριζες στα δειλινά που σου ΄φερναν τη θλίψη,

πως δεν μπορούσες άλλο πια να μείνεις στη ζωή.

Αντάμωνες στο πέρασμα του χρόνου τα όνειρά σου,

τα έκλεινες σε ένα κουτί μη φύγουν και χαθούν.

Μα αλίμονο δεν ήξερες πως κλέψαν τη λαλιά σου,

και σου δώσαν μια δανεική να λες ό,τι σου πουν.

Αδημονούσες σέρνοντας τη μοίρα που σου δώσαν,

με ένα σχοινί που κόπηκε και το ΄δεσες ξανά.

Να φτάσεις πιο γοργά στο τέρμα πριν ενδώσεις,

και αφήσεις άλλη μια στο νου σου χαρακιά.

Περιπατούσες καίγοντας τα λόγια που μισούσες,

τα είχες μάθει μια βραδιά κρυφά στα σκοτεινά.

Κι αφού ώθησες τα μέσα σου στο τέρμα και εστάθεις,

τα έσπρωξες με ένα άγγιγμα να πέσουν στη φωτιά.