Είναι κάτι στιγμές

Είναι κάτι στιγμές που το μυαλό σε ταξιδεύει σε κόσμους δικούς του, σε κόσμους ξεχασμένους, σε ξεγελάει, σε κοροϊδεύει, σε μαγεύει. Είναι κάτι στιγμές που διαρκούν τόσο μα τόσο λίγο, όσο ένα ανοιγοκλείσιμο των βλεφάρων, όσο μια πετακτή ματιά στον διπλανό σου που σε προσπερνάει στο δρόμο, όσο ένα αντίο που δεν ειπώθηκε ποτέ, όσο μια λάμψη στο σκοτάδι. Μα σε γεμίζουν με φως, σε κάνουν να θέλεις να μείνεις για πάντα εκεί, θέλεις να τις αρπάξεις, να τις αιχμαλωτίσεις και να τις κρύψεις για τις κουβαλάς συνέχεια μαζί σου. Να τις βάλεις στο μικρό τσεπάκι σου και να τις ξεδιπλώνεις όποτε θες κάτι για να γλυκαθείς.

Είναι κάποιες εικόνες που σου θυμίζουν εσένα. Εσένα που ξέχασες πως υπάρχουν, πως χάνονται για λίγο μα πάλι ξανάρχονται κάθε χρόνο και περιμένουν να τις κοιτάξεις. Ειναι κάποιες εικόνες που σε γυρίζουν στο παρελθόν, μα είναι οι ίδιες και στο παρόν. Είναι γεμάτες με μικρές χαρούμενες στιγμές, με την αθωότητά σου. Τις κοιτάζεις για λίγο, μα πρέπει να φύγεις, αλλιώς θα φύγουν αυτές μέχρι να ξανάρθουν.

Είναι κάποιες μυρωδιές που χάθηκαν αλλά πού και πού  ξανάρχονται. Παρεισφρύουν στο σώμα σου σαν περίεργος και επίμονος επισκέπτης, κατευθύνονται στα στενά δρομάκια του μυαλού και για μια στιγμή ξυπνάνε τις παλιές εικόνες και σου χαμογελάνε μαζί.

Είναι κάτι μελωδίες που σε κάνουν να χαμογελάς. Μικροί και απλοί συνδυασμοί από νότες που σου ξεκλειδώνουν τα αμπάρια της ψυχής σου. Σου θυμίζουν πως είναι να αγαπάς, να συγχωράς, να μαθαίνεις, να προχωράς. Είναι κάτι μελωδίες που σε τρελλαίνουν, κλείνεις τα μάτια και μπορείς να τις δεις για λίγο, για μια στιγμή, σε μια εικόνα του μυαλού.

Ειναι κάτι στιγμές που είναι τόσο έντονες και ωραίες που σχεδόν σε πνίγουν...