Τακτοποιώντας σκέψεις με επισκέφθηκε μια ξεχασμένη.
Η υπ'αριθμόν 13 και η αγαπημένη.
Από το πουθενά η μέρα κάποιου χρόνου ξανά τόσο θολή.
Θυμίζει τα ξεχασμένα κομματάκια εαυτού που ξόδεψα στο παρελθόν.
Σκέφτομαι αν τα δάνεισα, αν μου τα 'κλεψαν, αν τα άφησα, αν τα έδωσα ή τα παράτησα.
Βαλμένα πλάι πλάι ξανά και δεν κολλάνε.
Μα δεν έχει σημασία, είναι απλά ξοδεμένα και οι αποδείξεις πεταμένες.
Ζουν μόνο την Άνοιξη για λίγο, στη στιγμή της μυρωδιάς των πορτοκαλλοανθών.
Ας ταξιδέψουν λοιπόν ξανά στο καλό, με τα φτερά του έμπιστου Αγγέλου.
3 σχόλια:
νομίζω τα κομμάτια μας, τον εαυτό μας, τα χαρίζουμε. Ούτε τα ξοδεύουμε ούτε τα δανείζουμε. Τα χαρίζουμε χωρίς να τα περιμένουμε πίσω. Σκέψου κάθε σου εμπειρία. Έτσι δεν ήταν τελικά;
τί γίνεται άμαν τα θέλεις πίσω?
όταν υπολειτουργείς χωρίς αυτά?
~ Λένα μου, τα δίνουμε ή τα χαρίζουμε το ίδιο δεν είναι? Σίγουρα δεν τα περιμένουμε πίσω, αλλιώς δεν τα δώσαμε ποτέ πραγματικά. Απλά κάποια από αυτά, είναι στιγμές που τα νοσταλγούμε, ειδικά όταν μετά από πολλά χρόνια ξεχάσουμε πως "ξοδεύτηκαν" με κάποιο τρόπο. Φιλάκια πολλά!
~ Φιλενάδα μου Neerie, άμα τα θέλεις πίσω σημαίνει δεν τα έδωσες ακόμη, άστα να πάνε στο καλό και φτιάξε καινούρια να βάλεις στη θέση τους. Για να μην υπολειτουργείς πρέπει να πάψεις να τα σκέφτεσαι. xxxxx
Raindrops
Δημοσίευση σχολίου